What I heard myself say:
"Don't walk on the bed! How many times did I ask you? Stop jumping! No feet near his head! Stop it! Now! Last warning! Ok, get out! GET OUT! If you don't stop it right now... If you want to cry, do it outside! NOT near the baby!"
What I really wanted to say:
"Help me, I'm lost too... I don't know how to do this... I know how you feel... Look, I'm crying too... I love you. Come here. Let me hold you. We'll figure something out. Together. I miss you. I miss you so much it hurts. Come here. Come here..."
Breathe. In. Out. Unclench teeth. Try again.
Read this post this morning, it made me cry. How many more tries will I really get? Nobody knows.
Breathe. In. Out. Unlock tears. Try harder this time.
skip to main |
skip to sidebar
About Me
reading
Blog Archive
-
▼
2007
(137)
-
▼
September
(25)
- autumn evenings
- birthday gift for Isabelle's friend
- la mer du nord
- Sammy's recipe against depression
- perspective
- static
- ours!
- S.O.S.
- footsteps
- in the margin
- meditating together
- and now for some mild raving
- guess where we took him for his first outing
- my friends
- i tried to pick up a spot off the floor
- one more
- autumn on my balcony
- with his eyes open...
- inspiration
- and in between the tears...
- first
- décalé
- the view from my bedroom
- the nick of time
- Isabelle et Antoine
-
▼
September
(25)
CURRENT MOON
5 comments:
Oh zo herkenbaar, hartverschurend.
Mijn moeder noemde mij altijd (met dank aan Koningin Juliana, geloof ik) haar broddellapje.
Daarmee aangevend dat ik het probeersel was, waarop alle foutjes gemaakt waren. Mijn zus, die was wat beter gelukt, wist ik.
Toch voelde het nooit alsof ze minder van me hield- intuitief begreep ik al heel vroeg dat dat waar je extra je best op hebt gedaan juist maakt dat je er heel erg op gesteld bent- verprutsinkjes incluis.
Jullie komen er echt weer overheen, lieverd. Met allebei weer wat extra schrammen en builen, maar dat is voor het mooi.
Had net een hele lange reactie en toen zat mijn computer vast..zucht...
Maar wil even kwijt dat ik het erg bijzonder vind dat het je wat heeft gedaan, dat dat me ook wel wat doet. Het is zo waar wat Pauline schrijft. Ze is een oefenkindje lijkt het soms, ik weet precies wat ik bij de jongsten niet moet missen. Sinds ze niet meer enigst kind is heeft ze alles altijd moeten delen en ze is altijd diegene die de minste aandacht nodig heeft (denk je dan als moeder). En nu vind ik het soms weer heel erg moeilijk, weer een fase die ik nog niet ken...de grote monden, de blikken in de ogen..zinnen floepen eruit voor ik er erg in heb, tijd vliegt weer om voor ik het aan heb zien komen. En we hebben het gezellig thuis, echt waar, ze is de enige die ik naar sporten breng, naar muziekles, van alles wat ze wil, maar ik wil dichter tot haar komen, meer samen zijn, vaker zonder die anderen, want als ik dat ben dan merk ik wat we missen als we dat niet doen. Ze wil nu niet meer knuffelen, niet meer samen verhaaltjes lezen op schoot, ze wil zoveel al zelf en alleen..en ik merk nu steeds meer dat het de laatste fase in de opvoeding is..alleen al hoe ze dingen van me overneemt..dan hoor ik mijzelf, mijn stem in haar..en dan hoor ik hoeveel invloed je hebt als moeder. Zoveel.
het is ongelooflijk, had ik net een enorme lap tekst, computer gecrashd.
ik wilde jullie bedanken voor de troostende woorden.
Roos, het is wat je zei over de onzichtbare dingen die tuseen jullie in sluipen, zo voelt het voor mij met Isabelle, ik wil zo graag echt bij haar zijn, echt contact met haar maken, maar het lukt me niet, er is iets tussen gekomen, ik weet niet wat, een stukje van haar is dicht geklapt, of misschien een stukje van mij, misschien ben ik zo bang voor de pijn dat ik me afsluit, en ik kan alléén voelen wat er gebeurd als ze er niet is, en dan mis ik haar zo, maar dan komt ze binnen, en ze is zo druk, zo onherkenbaar druk, ontspoord lijkt het net, en dan voel ik meteen de irritatie opkomen, ik ben moe, ik slaap niet, ik heb keelpijn, hoofdpijn, kan het niet wat rustiger, en ik mis haar weer, en ik zie dat zij mij ook zoekt, dat zij ook probeert, en dat het haar ook niet lukt, en het maakt me zo diep verdrietig, maar ik weet ook dat in dat verdriet zit de weg naar elkaar, dus moet ik het blijven voelen, ook al is het alléén als ze weg is, alléén als ze slaapt.
vannacht werd ze wakker toen ik de baby aan het verschonen was, het was 3 uur, de ergste tijd vind ik dat, de tijd van monsters en nachtmerries, Antoine ging meteen weer slapen, zij niet, en ik voelde het opkomen, ik moet slapen, ik krijg nog maar 3, misschien nog maar 2 uur vannacht, ik heb het nodig, ze moet gaan slapen, maar toen keek in naar haar, haar ogen zijn zo groot in de nacht, ze waren zo open, zij was zo open, ik smelte in haar, ik heb haar in mijn armen genomen, we hebben heel lang geknuffeld, ik heb het gevoel dat we uren hebben gepraat, dat we alles gezegd hebben wat er gezegd moest worden, en toch weet ik dat er nauwelijks woorden zijn uitgewisseld, maar de afstand was weg, we hadden elkaar eventjes weer gevonden, ze zei dat ze niet kon slapen, ben ik toen voor haar schaapjes gaan tellen, fluisterend in haar oor, ik ben in slaap gevallen en nog was ik aan het tellen, niet schaapjes meer, maar liefde woorden die ik alléén voor haar had bedacht, en er waren er zoveel, ik kon ze niet allemaal tellen, en toen was het ochtend, en ze lag nog steeds tegen mij aan gedrukt en ik heb lang naar haar liggen kijken, en iets van de druk van de pijn was weg, er was weer ruimte om te ademen.
ik weet dat het alléén gelukt is, dat het steeds lukt, omdat jullie die troostende woorden hebben, die hun weg naar mij weten te vinden.
Wat prachtig..en wat prachtig mooi en herkenbaar geschreven..ik ken die momenten. Zo goed, zo mooi. En die komen er meer hoor, let op mijn woorden, dat er stilte is tussen jullie, liefdevolle stilte die jullie tot elkaar brengt, in elkaar gestrengeld met de nacht die jullie samen bindt. Ik ben echt ademloos. Zo herkenbaar.
Post a Comment