thinking it was a coin. and spent fifteen minutes pondering the deeper meaning of that sentence only to conclude that it didn't have one. and that pretty much summarizes life these days.
what i don't really get is how this very small person can so completely disarrange us even though he is hardly ever there. he spends no more than 2 hours a day downstairs, and most of the rest of his life sleeping, and yet, he has us all, two adults, one child and two cats, upside down, inside out, and diagonally disoriented. all has changed utterly (... "a terrible beauty is born"... who wrote that?) and he did it, but how? is it his sword of Damocles effect? so that even asleep, he claims our time through his sheer potential to wake up? it feels like lack of control, but surely, since a compromise has been struck with Ms. Blom that we can all live with, there is a more than reasonable amount of predictability in his schedule. so what is it then?
you veterans out there, tell me: what is it? and is it even vaguely related to trying to pick up a spot off the floor?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
uit evenwicht heet dit volgens mij.
Hoe klein ook, dit nieuwe kind in jullie leven voegt zich in. ( in voegen klinkt dan te traag)
Van 3 naar 4 personen, een gezin, het weer opnieuw delen, afstemmen, ontwrichten, hervinden, groeien.
ja, dat is het ook, en het wordt niet makkelijker als je, zoals ik, net probeert te doen alsof er niets is veranderd, alsof er niet echt twee kinderen zijn, maar eentje per keer maar, alsof tussen Isabelle en mij alles precies hetzelfde is als altijd, alsof Antoine niet echt mijn baby is, maar gewoon een baby waar ik eventjes voor zorg; een lieve vriendin van mij noemde het heel astuut verkramping, het vanuit angst voor de verandering niet kunnen aanvaarden dat de verandering al lang plaats heeft gevonden, en daardoor geen kans geven aan de nieuwe situatie om een eigen evenwicht te bereiken; ik zie het nu zo duidelijk, wat ik de afgelopen dagen probeerde te doen, door hem steeds meer te laten slapen, en haar steeds ver van hem vandaan te houden, maar ja ergens weet je dan wel dat dat geen werkelijkheid is en dat de bodem er een keer uit gaat vallen, en dat maakt het ook al zo eng; nu heb ik een paar diepe adems genomen en ben ik begonnen te integreren, dingen samen doen, met zijn drieen, met zijn vieren, en dan zie ik ineens dat er ook interactie is tussen hun, dat zij hem interessant begint te vinden, nu hij er ook mag zijn, en dat zij het delen een stuk makkelijker vind als ze deelt met een echte iemand; ik was echt de weg even kwijt, maar daar heb ik jullie dan allemaal voor, om me steeds weer terug te brengen.
Post a Comment